معرفی انواع ظروف میناکاری همراه با لینک خرید

ظروف میناکاری، از دیرباز در کنار تاریخ صنایع دستی ایران قرار گرفته و به نقش‌هایی مزین شده‌اند که چشمان را به آرامش و روح را به ستایش فرا می‌خوانند. این هنر زیبا که شامل رنگ‌آمیزی روی فلزاتی همچون مس، ظروف شیشه‌ای و دست‌سازهای سفالین است، به میناکاری شهرت یافته و پس از قرار گرفتن در دمای بسیار بالا، ثبات و زیبایی خود را حفظ می‌کند. با توجه به اینکه رنگ غالب در این هنر آبی آسمانی است، نام میناکاری به معنای آسمان، شایسته آن انتخاب شده است.

به 1500 سال پیش از میلاد باز می‌گردیم؛ دورانی که هنرمندان مصری با دمیدن روح خدایان در لعاب‌های شیشه‌ای و آمیختن آن‌ها با رنگ آبی، تجسمی از تسلیم در برابر آسمان را خلق کردند. این آثار باشکوه که جزو صنایع دستی آن دوران به شمار می‌رفتند، نشانی از بندگی و خضوع هنرمندان بود که در قالب اشیا و جواهرات زینتی به نمایش درمی‌آمد. در قرن ششم پیش از میلاد، هنرمندان یونانی با افزودن رنگ و زیبایی شیشه به جواهرات و زیورآلات، جلوه‌ای تازه به صنایع دستی بخشیدند. لعاب‌های مینا بر طلا و نقره به شکل دلفریبی می‌درخشیدند و 200 سال بعد، جواهرات مردمان سلت تا روم با میناکاری درآمیخت. هنر میناکاری در قرون وسطی به اوج خود رسید و جواهرات و طلای میناکاری شده، به عنوان بخشی از صنایع دستی ارزشمند، نماد قدرت و اعتبار در میان طبقات بالای جامعه گشت.

رنسانس، فصل پوست‌اندازی هنر میناکاری می‌باشد. انقلاب صنعتی انگلستان، پای کوره‌های آتشین را به میان آورد. سرعت دست‌سازهای میناکاری شده، بالا گرفت و میناکاری از یک هنر خاص که تنها مورد استفاده‌ی طبقه‌ی اشراف بود، به خانه‌ی دهقانان و فرودستان هم، سرک کشید. وقت آن بود که مس، جای طلا را گرفته و خانه‌ی بسیاری از مردمان، به ظروف میناکاری زینت یابد، تا شاید بهانه‌ای باشد که این طبقه‌ی اجتماعی نیز قطره‌ای از محنت روزگاران، فاصله بگیرند.

تاریخچه‌ی هنر میناکاری در ایران، نه از میناکاری مصریان وام گرفته و نه یونانیان را منبع الهام خود قرار داده است. این افتخار بزرگی برای ریشه‌های تاریخی این سرزمین می‌باشد که هنرمندانش، ذهنی پویا و مستقل و دستانی توانمند داشته‌اند و ظرفیت‌های پیرامونی خود را با فرهنگ اصیل این خاک گره زده و هنرشان، روایت رنج‌ها و رویاهای ایرانی بوده است و بس.

باستان‌شناسان در حفاری‌های خطه‌ی آذربایجان، نمونه‌های تاریخی میناکاری ایرانی را بازیافته‌اند. این دست‌سازها به 800 سال قبل از میلاد برمی‌گردد. یک صلیب طلا که منقش به شیشه‌های رنگین می‌باشد، بازمانده‌ی هنر دست مردمان کردستان است. صنعتگران عصر هخامنشی هم، لعاب‌های فلزی را روی سفال و شیشه، حک می‌کردند. کاخ شاهان سلجوقی، هنر میناکاری را در تمام هندسه و معماری خود پذیرا بوده است. سلسله‌ی قاجاریه، هنر میناکاری را به مذهب ایرانیان سنجاق کرد و ساخت ضریح امامزاده‌ها، از این هنر، رنگی تازه گرفت.

در عصر پهلوی، اصفهان مهم‌ترین شهری بود که هنر میناکاری را در قلب خود پذیرا شد. تلفیق نقوش اسلیمی با هنر میناکاری، از ویژگی‌های میناکاری در این عصر می‌باشد. امروزه در بازار میناکارهای اصفهانی، این سمفونی چکش و فلز است که به هیاهوی تمدن ماشینی، دهن‌کجی می‌کند. صدها گردشگر خارجی، هنگام تماشای این زیبایی افسونگر، زبان به تحسین هنر نیاکان ما، می‌گشایند و در جادوی این همه نقش و رنگ، مات و حیران فرهنگ اصیل ایرانیان می‌شوند.

این تاریخچه‌ی مختصر را از آن رو نقل کردیم که دریچه‌ای به جهان ظروف میناکاری باز نماییم. در ادامه با انواع ظروف میناکاری آشنا می‌شویم و با پیشنهادهای وسوسه‌انگیز چند پک‌ میناکاری که در قالب هدایای تبلیغاتی میناکاری عرضه می‌شوند، فرصت بی‌نظیری را به شما پیشنهاد می‌دهیم تا به ابزارهای تبلیغاتی کسب‌وکار خود، هویتی ایرانی و اصیل بخشیده و در معرفی و پاسداشت این میراث کهن، نقش موثری را ایفا نمایید.

انواع ظروف میناکاری

انواع ظروف میناکاری، با تار و پود زندگی مردمان این سرزمین، گره خورده است. ظروف میناکاری هم در قامت وسائل تزئینی، در خانه‌ی ایرانیان جایگاه خاصی داشته‌اند و هم در زندگی روزمره‌، مورد استفاده‌ قرار می‌گرفتند. در این نوشتار به معرفی این ظروف می‌پردازیم و به بررسی میناکاری اصفهان و میناکاری روی سفال میبد پرداخته و هنر دست هنرمندان این خاک را به نظاره می‌نشینیم.

میناکاری روی مس

قلب هنر میناکاری روی مس، در اصفهان می‌تپد. آوازه‌ی میناکاری اصفهان، از مرزهای جغرافیایی عبور کرده است و کمتر ایرانگردی را می‌توان سراغ گرفت که اصفهان را بدون سوغات میناکاری روی مس، ترک کند. میناکاری روی مس، از تنوع بالایی برخوردار است. در ادامه، به چند نمونه‌ی محبوب از ظروف میناکاری، اشاره می‌نماییم.