معرفی انواع ظروف میناکاری همراه با لینک خرید

ظروف میناکاری با تاریخ، شانه به شانه قدم زده‌اند و به نقش‌هایی مزین گشته‌اند که چشم را دعوت به آرامش و روح را وادار به ستایش می‌نمایند. رنگ‌آمیزی روی فلزاتی مانند مس، ظروف شیشه‌ای و دست‌سازهای سفالین، میناکاری نامیده می‌شود. ظروف میناکاری که به این شکل تزئین شده‌اند در حرارت بسیار زیاد، پخته شده و به این ترتیب، رنگ‌ها ثبات می‌گیرند. آن رو که رنگ غالب در این هنر، آبی آسمانی است، بی‌دلیل نیست که این هنر را میناکاری نامیده‌اند. مینا به معنای آسمان است.

به 1500 سال پیش از میلاد مسیح باز می‌گردیم، آن نقطه از تاریخ که هنرمندان مصری، روح خدایان را در لعاب شیشه‌ای می‌دمیدند و با رنگ‌ آبی می‌آمیختند. این نمایش باشکوه، تجسمی از تسلیم مطلق در برابر آسمان بود. این دست‌های هنرمندانه، بندگی و خضوع خود را در قالب اشیا و جواهرات زینتی، عرضه می‌داشتند.

هنرمندان یونانی در قرن ششم پیش از میلاد، دلربایی شیشه و رنگ را به اشیای زینتی و جواهرات، اضافه نمودند. لعاب مینا به روی طلا و نقره، به شکلی دلفریب جای می‌گرفت. 200 سال بعد، جواهرات مردمان سلت تا روم، با میناکاری گره خورد.

اوج هنر میناکاری، در قرون وسطی تجلی یافته است. فرادستان جامعه، به لطف رنگ و لعاب جواهرات و طلاهای میناکاری شده، زبانزد خاص و عام بودند.

رنسانس، فصل پوست‌اندازی هنر میناکاری می‌باشد. انقلاب صنعتی انگلستان، پای کوره‌های آتشین را به میان آورد. سرعت دست‌سازهای میناکاری شده، بالا گرفت و میناکاری از یک هنر خاص که تنها مورد استفاده‌ی طبقه‌ی اشراف بود، به خانه‌ی دهقانان و فرودستان هم، سرک کشید. وقت آن بود که مس، جای طلا را گرفته و خانه‌ی بسیاری از مردمان، به ظروف میناکاری زینت یابد، تا شاید بهانه‌ای باشد که این طبقه‌ی اجتماعی نیز قطره‌ای از محنت روزگاران، فاصله بگیرند.

تاریخچه‌ی هنر میناکاری در ایران، نه از میناکاری مصریان وام گرفته و نه یونانیان را منبع الهام خود قرار داده است. این افتخار بزرگی برای ریشه‌های تاریخی این سرزمین می‌باشد که هنرمندانش، ذهنی پویا و مستقل و دستانی توانمند داشته‌اند و ظرفیت‌های پیرامونی خود را با فرهنگ اصیل این خاک گره زده و هنرشان، روایت رنج‌ها و رویاهای ایرانی بوده است و بس.

باستان‌شناسان در حفاری‌های خطه‌ی آذربایجان، نمونه‌های تاریخی میناکاری ایرانی را بازیافته‌اند. این دست‌سازها به 800 سال قبل از میلاد برمی‌گردد. یک صلیب طلا که منقش به شیشه‌های رنگین می‌باشد، بازمانده‌ی هنر دست مردمان کردستان است. صنعتگران عصر هخامنشی هم، لعاب‌های فلزی را روی سفال و شیشه، حک می‌کردند. کاخ شاهان سلجوقی، هنر میناکاری را در تمام هندسه و معماری خود پذیرا بوده است. سلسله‌ی قاجاریه، هنر میناکاری را به مذهب ایرانیان سنجاق کرد و ساخت ضریح امامزاده‌ها، از این هنر، رنگی تازه گرفت.

در عصر پهلوی، اصفهان مهم‌ترین شهری بود که هنر میناکاری را در قلب خود پذیرا شد. تلفیق نقوش اسلیمی با هنر میناکاری، از ویژگی‌های میناکاری در این عصر می‌باشد. امروزه در بازار میناکارهای اصفهانی، این سمفونی چکش و فلز است که به هیاهوی تمدن ماشینی، دهن‌کجی می‌کند. صدها گردشگر خارجی، هنگام تماشای این زیبایی افسونگر، زبان به تحسین هنر نیاکان ما، می‌گشایند و در جادوی این همه نقش و رنگ، مات و حیران فرهنگ اصیل ایرانیان می‌شوند.

این تاریخچه‌ی مختصر را از آن رو نقل کردیم که دریچه‌ای به جهان ظروف میناکاری باز نماییم. در ادامه با انواع ظروف میناکاری آشنا می‌شویم و با پیشنهادهای وسوسه‌انگیز چند پک‌ میناکاری که در قالب هدایای تبلیغاتی میناکاری عرضه می‌شوند، فرصت بی‌نظیری را به شما پیشنهاد می‌دهیم تا به ابزارهای تبلیغاتی کسب‌وکار خود، هویتی ایرانی و اصیل بخشیده و در معرفی و پاسداشت این میراث کهن، نقش موثری را ایفا نمایید.

انواع ظروف میناکاری

انواع ظروف میناکاری، با تار و پود زندگی مردمان این سرزمین، گره خورده است. ظروف میناکاری هم در قامت وسائل تزئینی، در خانه‌ی ایرانیان جایگاه خاصی داشته‌اند و هم در زندگی روزمره‌، مورد استفاده‌ قرار می‌گرفتند. در این نوشتار به معرفی این ظروف می‌پردازیم و به بررسی میناکاری اصفهان و میناکاری روی سفال میبد پرداخته و هنر دست هنرمندان این خاک را به نظاره می‌نشینیم.

میناکاری روی مس

قلب هنر میناکاری روی مس، در اصفهان می‌تپد. آوازه‌ی میناکاری اصفهان، از مرزهای جغرافیایی عبور کرده است و کمتر ایرانگردی را می‌توان سراغ گرفت که اصفهان را بدون سوغات میناکاری روی مس، ترک کند. میناکاری روی مس، از تنوع بالایی برخوردار است. در ادامه، به چند نمونه‌ی محبوب از ظروف میناکاری، اشاره می‌نماییم.